ЗА ЖАЛ, МАКЕДОНСКИТЕ ДУХОВНИ И СВЕТСКИ ЛИДЕРИ ОД 18-от ВЕК ДО ДЕНЕС ПРОКОЦКАА БРОЈНИ ШАНСИ ЗА ВРАЌАЊЕ НА МАКЕДОНСКОТО СЛАВНО МИНАТО:
Прво, наместо да ги продолжат традиционалните врски со Русија, дозволија Србите, а потоа и Бугарите да остварат такви комуникации со Русите, на македонска штета. Во времето кога Русија бараше создавање на голема словенска нација преку која да стигне до Цариград, македонските старешини се занесуваа по Австрија. Независно од горчливиот урок со Карпошовото востание од 1789 година, и целосното уништување на 50-илјадното Скопје од австрискиот генерал Пиколомини. Оваа забеганост кон Западот ги натера Русите да создадат „бугарска нација“ и да ги трансформираат Македонците во „Бугари“, да создадат бугарско кнежество преку Руско-турската војна од 1877-1878 година и да формулираат „Санстефанска Бугарија“.
Второ, измамени од Европа, Македонците ја нарекоа „Блудница вавилонска“, но не се отргнаа од неа. Кога кон крајот на 19-от век Русија се разочара од Бугарите и сакаше да прифати автономна Македонија со македонски идентитет и дух/како пишуваа руските консули/, лидери на Македонската организација како Сарафов бараа помош од Западот, а други клечеа во Софија и се идентификуваа како Бугари. И само Македонското другарство во Петербург со Мисирков и Чуповски имаше исправен став кон Русија. Тогаш Русија повторно не’ казни и даде дозвола на македонските соседи да ја распарчат Македонија.
Трето, во времето на Втората светска војна Македонија доби своја држава, затоа што главна улога во антифашистичката борба имаше Тито и српските комунисти, кои беа на страната на Советскиот сојуз. Инаку и тогаш некои македонски функционери одеа со фашистичка Бугарија, а по 1944 година им текна да бараат „самостојна Македонија“ под контрола на САД или Велика Британија. Иако тие не ја признаваа македонската нација, а уште помалку самостојна Македонија.
Черврто, по осамостојуванјето во 1991 година, македонските партии се декларираа како прозападни и за влез во НАТО и ЕУ. Независно од фактот дека не само што не го признаваат македонското име/идентитет/, ами и преку Голема Албанија сакат да ја избришат македонската држава. Затоа агонијата на македонскиот народ ЗА КОЈА ГЛАВНА ВИНА ИМААТ МАКЕДОНСКИТЕ ПОЛИТИЧАРИ СЕ БЛИЖИ КОН ДИФИНИТИВЕН КРАЈ.
ЗАКЛУЧОК: ВО ПОСЛЕДНИВЕ НЕКОЛКУ ВЕКОВИ НАДВОР ОД ТРАДИЦИОНАЛНИТЕ МАКЕДОНСКИ НЕПРИЈАТЕЛИ, ТАКВИ СЕ И МАКЕДОНСКИТЕ ЛИДЕРИ И ПОЛИТИЧАРИ КОИ ПРАКТИЧНО РАБОТАТ ЗА УНИШТУВАЊЕТО НА МАКЕДОНСКИОТ НАРОД. ТИЕ СЕ ГЕНО-МОДИФИЦИРАНИ И УВРЕДЕНИ ОД ЗАПАДОТ, ЗАТОА И НЕ БАРАТ СПАС ОД РУСИЈА.
НА ТОЈ НАЧИН,ДЕНЕС НА СТРАНАТА НА МАКЕДОНСКИОТ НАРОД Е САМО ГОСПОД.
