Разликата е суштинска, бидејќи борбата на малцинството за моќ е дефиниција на тоталитаризмот. Целта е да ја шират, а не да ја бранат својата геј сексуалност.
Парадата како обичај има воено потекло и служи за покажување на моќ. Последната парада на Југословенската народна армија (ЈНА), е одржана во Белград во 1985 година, по повод 40 години од победата над фашизмот. Многу нешта се сменија. Тогаш парадиравме тенкови и трупи, а денеска парадираме задници. Но, милитантноста остана иста.
Геј маршевите и парадите се одржуваат во спомен на Стонволските немири во Њујорк во 1969 година, кога сексуалните малцинства одлучиле да тргнат во насилна пресметка со општеството, наместо со дотогашните обиди за дијалог и инклузија.
Увозот на оваа ударна тупаница на геј културата во Србија не оди според планот, и тоа и’ се припишува на српската хомофобија. Се заборава дека многу паради ја газеа нашата земја под изговорот на носење на култура.
Преубавиот германски збор културтрегер – носач на култура – во српскиот јазик има погрдно значење, не затоа што сме германофоби, ниту пак затоа што сме некултурни, туку затоа што австроунгарските паради ни донесоа масакри, а не „моцарт кугли“.
Конфликтната природа на парадите и притисоците од странство се вклопуваат во шаблонот, кој на овие простори секој лесно го препознава.
Неможеше да се одбере полош начин ЛГБТ заедницата да и’ се претстави на Србија: низ архетипот на окупатор.
Некои инсистираат дека културата не е важна. Според нив, геј парадата не е ни геј парада, туку борба за универзалните човекови права. Странските дипломати, кои молчеа на обесправеноста и прогонот на Србите во регионот, сега инсистираат на слобода на собирања. Зошто тогаш војниците од нивните земји со боева муниција ги растеруваат собирите на Србите во Косово?
Какви се тоа универзални права кои важат за сите освен за нас – се прашуваат косовските Срби, кои овие денови исто така се собираат во Белград, но никој на тоа не обрнува внимание.
Ширење на правата за сите, или ширење на правата за себе: борба за граѓански слободи продолжува и во 21-от век, но во два спротивни правци. Од тоа кој ќе го одбереме ќе зависи и иднината, а можеби и опстанокот на нашата цивилизација базирана на слободи.
Целат на парадата не е гејот да биде геј, туку ти и твоето дете да станете геј. Ширење, а не одбрана на својата сексуалност. Борба за моќ, а не борба за права. На другите нема да им се дозволи ниту да кажат „не ми се допаѓа“, како што неодамна се дрзна Жељко Јоксимовиќ.
Кога ќе престане да се грижиш за другите, твоите права стануваат неограничени. До каде организаторите на парадата намераваат да одат? Додека на српските улици не почнат да се прават работи, кои овде неможам ниту да ги напишам, како на Дор Ели фестивалот во Сан Франциско? Додека не почнат да посвојуваат деца? Додека не добијат промоција во школските учебници? Додека не ја укинат службената употреба на зборовите татко и мајка?
Сите овие решенија се веќе видени. Можеби би можеле навистина да ги померат границите. На пример да ја додадат буквата П во секојдневното растење нба кратенката на нивната коалиција. Бидејќи педофилите не се вклучени ниту во ЛГБТ, ниту пак во ЛГБТТИК, иако организаторите тврдат дека ги застапуваат „сите сексуални малцинства, без дискриминација“.
Треба да се потсети дека научниот авторитет на сексуалната револуција, Алфред Кинси, за своите истражувања ангажирал педофили кои силувале стотина деца, почнувајќи од петмесечни бебиња.
Борбата на малцинствата за права е демократија, но борбата на малцинствата за моќ е тоталитаризам.
Многу припадници на ЛГБТ заедницата не се сложуваат со организаторите на парадата. Тие не сакаат на никого да му го наметнуваат својот избор и не сакаат екстра права на сметка на другите.
Напротив, тие го бараат истото шот и ние: Оставете не’ на мир.
Пишува: д-р Андреј Фајгељ за Вечерње Новости