До детал објавен документот со кој Бугарија поставува услови за Македонија од кои зависи преговарачкиот процес на земјата.
Документот е поделен во неколку точки воведен дел, историски преглед, општа историја, сегашната ситуациа, добрососедскиот договор, главни нерешени прашања, проблеми со името, малцински тврдења и поглед напред .
Во продолжение документот кој го објави бугарската агенција БГНЕС без кратенки и толкувања :
Објаснувачки меморандум за односите на Република Бугарија со Република Северна Македонија во контекст на проширувањето на ЕУ и процесот на асоцијација и стабилизација
Сите земји-членки на ЕУ се придржуваат кон разбирање дека процесот на пристапување на Република Северна Македонија мора строго да ги почитува принципите и вредностите , на кој е изграден нашиот Сојуз.
На 25 март 2020 година, Советот на ЕУ потврди дека добрососедските односи и регионалната соработка остануваат клучни елементи на процесот на проширување, како и на процесот на стабилизација и асоцијација. Тој ја повтори важноста од продолжување на спроведувањето на билатералните договори со добра волја како важен дел од процесот на проширување.
Спроведувањето на законски обврзувачките обврски од страна на земјите кандидати се следи внимателно во текот на сите фази на нивното пристапување. Ова е критериум за нивната подготвеност и политички капацитет да преземат одговорност за членството.
Земја кандидат не треба да внесува отворени прашања во ЕУ, особено во однос на земјите-членки. Во однос на Република Северна Македонија, сè уште има голем број прашања што можат негативно да влијаат на донесувањето одлуки на ЕУ по пристапувањето.
Прашањата се последица на начинот на кој оваа земја се справува со сопственото минато. Наоѓањето трајни решенија ќе бара вистинска политичка волја и храброст. Пристапниот пат на Република Северна Македонија дава драгоцена можност за нејзиното раководство да се прекине со идеолошкото наследство и практиките на комунистичка Југославија. Процесот на проширување не смее да го легитимира етничкиот и јазичниот инженеринг што се случил за време на поранешните авторитарни режими.
Колку побрзо се решат овие прашања, ќе остане повеќе време за да се покажат успешните резултати и, следствено, неспокојот на процесот на пристапување.
ИСТОРИСКИ ПРЕГЛЕД
Македонија е географска и историска област, која денес се наоѓа во границите на шест земји – Бугарија, Грција, Република Северна Македонија, Албанија, Косово и Србија. Затоа, сите обиди да се наметне географскиот поим Македонија како официјално име на новосоздадената држава во 1992 година во текот на 28 години, беа оптоварени со политичка чувствителност.
Во соседните земји, терминот „македонски“ се користи за означување на географско потекло, наместо на национален идентитет. Во Бугарија, стотици илјади Бугари се идентификуваат како „Македонци“ во однос на нивната регионална припадност, што јасно укажува на бугарското етничко потекло. Од оваа причина, значително недоразбирање се јавува кога изразите „македонски“ и „со потекло од Република Северна Македонија“ се заменливи во меѓународните форуми.
Кога, по Првата светска војна, дел од географската област на Македонија беше вклучен во Кралството Југославија, огромното мнозинство од словенското население јасно се идентификуваше како Бугарин. Ова го потврдуваат сите дипломатски и историски информации од тоа време. Помеѓу двете светски војни, Белград се обиде да го искорени бугарскиот идентитет на ова население со наметнување на нов „јужен српски“. Бидејќи овој обид пропадна, по Втората светска војна, југословенскиот комунистички водач Јосип Броз Тито прибегна кон наметнување на друг нов идентитет, овојпат „македонски“, во тогашната Социјалистичка Република Македонија (СРМ). Тито беше олеснет и инспириран од одлуката на Комунистичката интернационала (Коминтерн) во 1934 година да создаде нови народи „македонски“, „тракијци“ и „Добруџа“.
Проектот на Тито се реализираше со измислување на нова историја, која ги постави темелите на овој нов „македонски“ концепт, со цел да се замени традиционалниот бугарски идентитет со регионален. Изграден е на сметка на историјата и географијата на соседните земји, со што се поставија темелите за идните територијални и малцински побарувања од Југославија. За да се спроведе оваа политика, „лингвистите“ од Антифашистичкото собрание за национално ослободување на Македонија (АСНОМ) контролирано од комунистите објавија на 2 август 1944 година постоењето на посебен „македонски“ јазик.
Првиот историски институт во КПМ беше основан од југословенските власти во 1948 година. Тој имаше за задача да ги развива потребните атрибути за новиот национален идентитет со фалсификување документи и бришење на сите врски со бугарските корени, јазик и потекло на ова население. Овие практики опстојуваа и по распадот на Југославија и создавањето на првата независна Република Македонија.
Политиката на Коминтерн исто така беше кратко репродуцирана од тоталитарниот комунистички режим во Бугарија под диктатот на Сталин. Ова доведе до масовна репресија и прогон на бугарскиот народ, како во пограничниот регион во Бугарија, така и во тогашниот КПМ. Архивите сведочат за егзекуција на повеќе од 20 000 луѓе помеѓу 1944 и 1946 година, кои се идентификуваа како Бугари и ја претставуваа политичката и интелектуалната елита во СРМ. Повеќе од 100.000 Бугари беа убиени, затворени, прогонети или испратени во концентрациони логори.
Македонија не го почитува Договорот од 2017 година
СЕГАШНАТА СИТУАЦИЈА
Проектот за етнички инженеринг за создавање „македонски идентитет“ и „македонска нација“ со позајмување делови од историјата на соседните земји сè уште доведува до многу контрадикторни резултати. Идентитетските политики го достигнаа својот врв и добија гротескни размери со анти-античката кампања на националистичките влади помеѓу 2006 и 2017 година.
Сепак, процесот на градење идентитет беше ограничен само на територијата на тогашниот ЦПМ, а по 1991 година на Република Македонија. Иако бугарските граѓани не учествуваа, властите во Република Северна Македонија сè уште тврдат дека во Бугарија има „македонско малцинство“. Официјалните учебници по историја и географија, литература, визуелни уметности, како и некои медиуми, исто така се користат за зајакнување на овие тврдења и за создавање антагонизам со Бугарија преку ширење на стереотипи.
Како и да е, со оглед на заедничката историја и блиските културни и јазични врски меѓу луѓето од нашите две земји, Бугарија ги призна политичките реалности и беше прва во светот што ја призна независноста на тогашната Република Македонија во јануари 1992 година. Бугарија ја поддржа (материјална, финансиска, политичка). ) во текот на првите тешки години од своето постоење. За време на конфликтите во Југославија и етничките немири во 2001 година, Бугарија одлучно се спротивстави на сите регионални планови против суверенитетот и интегритетот на земјата. Во 1999 година, Бугарија им донираше на вооружените сили на Република Македонија тешко оружје како што се тенкови и артилерија.
Бугарија постојано ги поддржува целите на Република Северна Македонија за НАТО и ЕУ. Софија беше меѓу првите сојузници што го ратификуваа Протоколот за пристапување во НАТО. Еден од главните приоритети на бугарското претседателство со Советот на ЕУ беше напредокот на Република Северна Македонија на патот кон ЕУ.
Бугарија никогаш немала никакви територијални претензии и никогаш не го оспорила правото на самоидентификација на граѓаните на Република Северна Македонија, особено со оглед на тоа што неколку генерации пораснаа под југословенска пропаганда.
Сепак, Бугарија не може да прифати дека тековниот процес на градење нација во Република Северна Македонија ќе се одвива со ревидирање на нашата заедничка историја, негирање на нашите заеднички етнички и јазични корени или неосновани тврдења за постоење на „македонско малцинство“ во Бугарија. Овие манифестации на антибугарската идеологија и практика финансирани од државата се во спротивност со европските вредности и не треба да се легитимираат со влез во ЕУ.
Позицијата на Бугарија на патот на пристапување на Република Северна Македонија има за цел да се заштити од неосновани малцински, историски, јазични и други тврдења. Ова не ги негира обврските на секоја земја-членка да ги почитува индивидуалните човекови права, вклучително и оние за самоидентификација.
Договорот за пријателство, добрососедство и соработка, потпишан на 1 август 2017 година, во сила од 14 февруари 2018 година – СОСТОЈБА
Бугарија предложи конструктивно надминување на нерешените прашања меѓу двете земји со склучување на Договорот за пријателство, добрососедство и соработка. Договорот ја призна заедничката историја на двете земји и ја потврди таканаречената „јазична клаузула“. Тој исто така потврди дека какви било тврдења за постоење на таканареченото „македонско малцинство“ на територијата на Бугарија се неосновани.
Договорот го отвори патот кон склучување на Договорот од Преспа, пристапувањето на Република Северна Македонија во НАТО и отворање на пристапните преговори со ЕУ.
Сепак, спроведувањето на Договорот е во застој. Во голема мерка беше блокиран по одлуката на претставниците на Република Северна Македонија да го прекинат нивното учество на неодредено време во работата на Заедничката мултидисциплинарна експертска комисија за историски и образовни прашања, основана според чл. 8 (2) од Договорот. Оваа еднострана одлука, објавена на 29 ноември 2019 година, беше оправдана со претстојната изборна кампања. Како резултат, спроведувањето на Договорот сега е заложник на размислувањата за политичка целисходност. Во истиот период, бугарските инвеститори се соочија со растечки пречки за работа во Република Северна Македонија. Локалните граѓани (вклучително и поранешните премиери Георгиевски и Бучковски, како и поранешниот министер за надворешни работи Малевски), кои зборуваа за поддршка на заедничкото историско минато,биле подложени на говор на омраза и клеветнички кампањи.
ГЛАВНИ нерешени прашања
Општа историја
Формиран е заеднички мултидисциплинарен панел на експерти за да придонесе за објективно претставување на историските настани, засновани врз автентични докажани историски извори и научно толкување. Оваа комисија има за цел да постигне конкретни резултати во однос на истакнати личности и историски настани од општата историја до 1944 година и да: предложи заеднички прослави; дава препораки за усогласување и измена на наставните програми по историја и литература; спроведување на постигнатите договори во врска со учебници, музеи, документарни филмови финансирани од државата.
Првичниот ограничен напредок во работата на Комисијата беше проследен со одложувања и на крајот блокади. Претставниците на Република Северна Македонија секогаш се спротивставуваа на заеднички договорениот концепт на заедничка историја, обидувајќи се да ја заменат со алтернативни поими за „споделена“ или „испреплетена“ историја. Конечно, откако повеќепати предложија да се прекинат активностите на Комисијата, тие ги искористија домашните политички настани од октомври 2019 година како изговор за еднострано да го прекинат своето учество.
Македонија ја уништува Комисијата
Тековното блокирање на работата на Комисијата ги поткопува обидите за градење доверба и решавање на клучни прашања. Ова ја доведува во прашање добрата волја на Република Северна Македонија за одржување на добрососедските односи со Бугарија.
Јазик
„Македонски јазик“ или етничка припадност не постоеле сè до 2 август 1944 година. Нивното создавање е дел од целокупната конструкција на посебен небугарски идентитет, чија цел е раскинување на врските помеѓу населението од тогашната СРМ и Бугарија.
Бугарскиот литературен јазик има шест регионални пишани норми (кодификации). Три од нив се базираат на дијалекти и три на бугарски литературен јазик. Создавањето на „македонски јазик“ во 1944 година во поранешна Југославија беше чин на секундарна кодификација (прекодификација) заснована врз бугарскиот литературен јазик, дополнително „збогатена“ со народни форми, со што се симулираше „природен“ процес заснован на дијалект.
Основата врз која е извршена кодификацијата и начинот на кој е наметната сведочат дека официјалниот јазик што се користи во денешна Република Северна Македонија може да се смета само како пишана регионална норма на бугарскиот јазик.
Денес, регионалните верзии на истиот јазик сè уште се зборуваат од двете страни на границата меѓу Бугарија и Република Северна Македонија. Бидејќи локалната норма во Република Северна Македонија беше квалификувана во Уставот како „македонска“, двете страни се согласија да се повикуваат на јазикот во согласност со уставните одредби.
Со Декларација потпишана во 1999 година од премиерите на Бугарија, а потоа и на Република Македонија, двете страни се согласија да го наречат официјалниот јазик на земјата „… македонски, во согласност со Уставот на Република Македонија“. Овој компромис го отвори патот за потпишување на голем број билатерални договори и беше од суштинско значење за воспоставување на нормални соседски односи.
Истата одредба е утврдена во Договорот. Ние веруваме дека преку оваа одредба, нашите земји направија огромен чекор кон решавање на разликите по ова прашање. Оваа клаузула претпоставува, меѓу другото, разбирање на бугарската страна дека официјалниот јазик на сегашна Република Северна Македонија е кодиран со правна норма во нејзиниот прв устав како независна држава, усвоен на 17 ноември 1991 година.
Терминот „македонски јазик“ што се користи во Договорот од Преспа во 2018 година за целите на овој договор не е задолжителен за трети земји – клучен принцип во јавното меѓународно право. Иако овој термин се користи и во извештаите на Третата конференција на Обединетите нации за стандардизација на географските имиња од 1977 година, споменатата експертска конференција нема политички карактер и нејзините одлуки не произведуваат правно обврзувачки последици во однос на признавањето на т.н. наречен „македонски јазик“.
Со оглед на горенаведеното, Бугарија инсистира на тоа дека документите на ЕУ (и пред и по пристапувањето во ЕУ) се однесуваат на „официјалниот јазик на Република Северна Македонија“ или, во случај на апсолутна потреба, на „македонски јазик“ со вездичка и објаснување подолу како што следува: „според Уставот на Република Северна Македонија“.
Малцински тврдења
Со потпишување на Договорот, Република Северна Македонија се согласи дека нема објективни историски или демографски основи за барање статус на малцинство за која било група граѓани на територијата на Бугарија. Во кршење на чл. 11 од Договорот, Скопје не ја смени политиката на поранешните влади за охрабрување и поддршка на поединци и организации кои бараат признавање на непостоечко „македонско малцинство“ во Бугарија.
Бугарија е член на најголемите регионални и меѓународни организации за човекови права и е фокусирана на примена на највисоки меѓународни стандарди во оваа област, во согласност со бугарскиот устав. Правото на бесплатно индивидуално самоидентификување е неразделно поврзано со објективните критериуми поврзани со идентитетот на лицето. Затоа, врз основа на Уставот на Република Бугарија, ова право може да се оствари според кумулативното исполнување и на субјективното (присуство на слободна волја да припаѓа на одредена етничка, верска, јазична малцинска група или заедница) и на објективните критериуми (постоење на реални разлики што објективно го докажуваат постоењето на етничка припадност, религија, јазик, значително различни од оние на мнозинството). Како и другите земји-членки,во овој поглед, Бугарија не доделува колективни, туку само индивидуални права. Затоа, барањата на малцинствата испровоцирани од странство се неприфатливи.
Бугарија очекува Република Северна Македонија да ги исполни своите заложби, да ги суспендира горенаведените политики, веднаш да ги донесе своите позиции и активности во меѓународни организации и форуми во согласност со чл. 11 од Договорот и да се стави крај на нејзината практика за инструментализирање на мултилатерални формати и механизми за следење за вршење непотребен притисок врз Бугарија. Ова ќе биде предуслов за добивање на согласност од Бугарија за секој следен чекор во процесот на интеграција.
Проблемот со името
Бугарија повеќепати ги повикуваше институциите на ЕУ да го користат уставното име на Република Северна Македонија во сите официјални документи на ЕУ.
Во 1992 година, Бугарија прва ја призна тогашната Република Македонија со уставното име. Со текот на годините, Бугарија беше доследна и конструктивна, не се спротивставуваше на употребата на името, кое нејзиниот близок сосед суверено го избра и го запиша како официјално и уставно во нејзината највисока законска норма.
Бугарија никогаш не интервенирала во 27-годишниот спор за името со Грција, но постојано предупредувала на усвојување географска дефиниција како дел од новото име, бидејќи тоа може да покрене понатамошни проблеми во регионот и да покрене неосновани тврдења против Бугарија.
Цели 80 години Скопје молчеше за десетиците илјади убиени Бугари и над 100 000 уапсени од 1944 година
Новото уставно име „Република Северна Македонија“ содржи ваква географска дефиниција. Изборното кратко име Северна Македонија јасно се однесува на географски регион, чиј дел спаѓа во суверената територија на соседните земји, вклучително и Бугарија. Затоа, со цел да се избегнат недоразбирања или погрешно толкување, на 7 мај 2019 година, Бугарија ги информираше ООН дека во духот на блискососедската соработка и поддршка ќе го користи уставното име „Република Северна Македонија“ ерга омнес како единствено име на оваа земја.
Ова прашање може да се затвори откако Република Северна Македонија официјално ќе се изјасни до ООН и сите други меѓународни организации дека употребата на краткото име на државата предвидена во Договорот од Преспа се однесува само на политичкиот субјект „Република Северна Македонија“, а не до географскиот регион Северна Македонија.
НАЧИН НАПРЕД
Бугарија силно ја застапуваше и поддржуваше одлуката на Советот од 25 март 2020 година за отворање преговори за пристапување со Република Северна Македонија. Тој презентираше изјава за записникот на Советот во кој се истакнува неговата национална позиција за пристапување во ЕУ и процесот на стабилизација и асоцијација на Република Северна Македонија. Изјавата ја рефлектира рамковната позиција усвоена од Владата на Република Бугарија на 9 октомври 2019 година и одобрена со Декларација од сите политички партии во бугарскиот парламент.
Изјавата се заснова на разбирање дека добрососедските односи се од хоризонтална важност и затоа треба да се оценуваат во секоја фаза од процесот на пристапување на земјите кандидати. Во оваа смисла, строгата, целосна и неповратна примена на буквата и духот на Договорот за пријателство, добрососедство и соработка ќе остане предуслов за каков било напредок во процесот на пристапување на земјата во ЕУ.
Одржувањето на добрососедските односи, а особено добронамерната имплементација на билатералните договори со земјите-членки на ЕУ, мора да биде составен дел од преговарачката рамка за пристапување на Република Северна Македонија во ЕУ и треба да се следи во согласност со Поглавје 35. ефективно спроведени треба да бидат засегнатите земји-членки.
Бугарија очекува сите партнери во ЕУ да ги земат предвид реалните проблеми на друга земја-членка и се потпира на нивната силна поддршка и солидарност за ова прашање.
