Идејата за заедничка нуклеарна централа во Бугарија прв ја објави бугарскиот вицепремиер и министер за финансии Асен Василев по враќањето од посетата на Грција на 22 февруари, каде што разговараше со грчкиот премиер Киријакос Мицотакис, пишува Б92.нет.
Атина и Софија ќе чекаат најмалку една година за завршување на експертската студија и за тоа време бугарската владејачка коалиција ќе треба да ги усогласи ставовите за изградбата на електраната. Асен Василев вели дека нуклеарната централа треба да се изгради „исклучително брзо“, бидејќи има купувач за струја. Но, експертите проценуваат дека не може да се изгради побрзо од минималниот рок од шест до осум години, а цената се уште е недефинирана. Проблемот е што Бугарија во сегашните околности не може да инсталира два купени руски нуклеарни реактори. Нивното именување не е можно без руско учество, а тоа е невозможно поради војната во Украина и воведените санкции.
Економската студија на британската банка ХСБЦ, подготвена за проектот на втората нуклеарна централа во Бугарија во 2012 година, покажа цена од 10 милијарди евра.
Бугарскиот министер за енергетика Александар Николов вели дека централата може брзо да се изгради само на постојната локација на нуклеарната централа Козлодуј.
Извори блиски до ова прашање за Еурактив велат дека во Бугарија има сериозен проблем пред идниот договор со Грција: како да се реши прашањето за одговорноста за можни непредвидени настани. Имено, не постои шема според која одговорноста може пропорционално да се префрли на друга држава, а според Виенската конвенција за граѓанска одговорност за нуклеарна штета, треба да се разјасни механизмот со кој Грција сака да се вклучи во проектот – како акционер или само како купувач на електрична енергија.
„Грците се свесни за внатрешните проблеми и преговорите мора да се водат многу внимателно – за да не станат како водите на Градот“, додаде изворот. Според билатералниот договор, Грција има право на 29 отсто од вкупниот просечен природен повеќегодишен проток на реката Места до 2030 година. Договорот беше потпишан во 1996 година и беше остро критикуван во Бугарија за значително намалување на потрошувачката на вода во југозападниот дел на земјата.
