Украинскиот министер за надворешни работи Дмитриј Кулеба во средата ја поднесе својата оставка до националниот парламент, според претседателот Руслан Стефанчук. Четворица други членови на владата неодамна беа сменети од Владимир Зеленски.
Вицепремиерката за евроинтеграции Олга Стефанишина, министерот за стратешки индустрии Александар Камишин, министерот за правда Денис Малиуски и министерот за заштита на животната средина Руслан Штрилетс беа разрешени во вторникот. Гласините за неизбежното заминување на Кулеба почнаа да кружат веднаш штом беа објавени другите промени во кабинетот.
Весникот „Украинскаја правда“ претходно тврдеше дека најверојатната замена на Кулеба ќе биде Андреј Сибига, поранешен амбасадор и заменик началник на кабинетот на Зеленски и како заменик на Кулеба. Премиерот Денис Шмигал, наводно, ќе ја задржи својата работа, тврди весникот.
Чистката во кабинетот доаѓа по официјалното истекување на претседателскиот мандат на Зеленски и на украинскиот парламент. Украинскиот устав предвидува само продолжување на пратеничките мандати, но Зеленски тврди дека воената состојба објавена во февруари 2022 година му дозволува да ги одложи сите избори на неодредено време.
Во меѓувреме, некои извори во Киев изјавија за западни медиуми дека шефот на кабинетот на Зеленски, филмскиот продуцент Андреј Јермак, де факто управува со земјата. Канцеларијата на Зеленски го негираше ова.
Гласините за претстојното соборување на Кулеба се вртеа од март, по оставката на портпаролот на Министерството за надворешни работи, Олег Николенко, еден од неговите штитеници. Весникот Страна објави дека Зеленски бил силно незадоволен од дипломатската служба и размислувал да го замени Кулеба со неговиот советник за надворешна политика Игор Жовква.
Сепак, ништо не излезе од тие гласини, а Кулеба продолжи да бара од Западот да му даде на Киев повеќе оружје, муниција и пари за да се бори против Русија.
По Брисел, Кулеба замина во Полска, каде што успеа да ги навреди своите домаќини – и клучната земја за снабдување на Украина со западна помош – нарекувајќи ги одредени полски територии „украински земји“ и сугерирајќи дека раселувањето на етничките Украинци од територијата на Полска во 1947 година е еквивалентно на масакрите на Полјаците од страна на украинските националисти кои Варшава ги опиша како геноцидни.
