Да не се фаќаме за деталите на контроверзноста околу фактот дека 12 вработени во УНРВА – агенцијата за бегалци на ОН посветена на помош на Палестинците – учествуваа во масакрите на Хамас во јужен Израел на 7 октомври. „Њујорк тајмс“ ја објави приказната, а многу од владите кои се главни финансиери на УНРВА, вклучително и САД, кои се најголемиот донатор што и дал 422 милиони долари во 2023 година, изразија загрижености, пишува JNS.
„Никој што знае за UNRWA не може да се преправа дека е изненаден од она што се случи. Идејата изнесена од некои од неговите апологети дека луѓето кои учествувале во терористичките напади се само мало малцинство од нејзините 13.000 вработени, не треба да се сфати сериозно. Како што подоцна објави Вол Стрит Журнал, се проценува дека приближно 10% од вработените во УНРВА се или активни членови или имаат врски со Хамас или со палестинскиот исламски џихад.
Со години, добро е познато дека објектите на УНРВА, вклучително и училишта и други места кои би требало да бидат посветени на добротворни цели, биле користени од Хамас за складирање оружје или на друг начин да им помагаат на терористите. Нејзините образовни програми се исто толку лоши како оние што ги водат Хамас или Палестинската самоуправа кога станува збор за индоктринирање омраза на младите Палестинци кон Израел и Евреите. Создавањето на УНРВА во 1949 година, заедно со нејзините активности и инфраструктурата што ја изгради оттогаш, е посветено на продолжување на конфликтот со Израел. Заборавете на филантропијата или – како што се фокусира секоја друга агенција за бегалци во светот – преселувањето на раселените од војната на некое безбедно место каде што можат да направат нов почеток во животот.
Идејата дека нешто е шокантно во врска со фактот дека неколку од персоналот на UNRWA беа фатени како учествуваат во нападите на 7 октомври, вклучително и директно учество во киднапирања и масовни убиства, е шега.
Неодговорна агенција на ООН
Администрацијата на Бајден објави дека го прекинува финансирањето на UNRWA. Но, кога ќе се разберат деталите, излегува дека Соединетите држави продолжуваат да ги исплаќаат парите што веќе ги ветија, но само ќе направат пауза во испраќањето готовина за нови проекти. Истото важи и за Германија и Канада, како и за некои други земји донатори. Владата на Холандија го суспендираше целото финансирање, но другите земји, како Ирска, Шпанија и Турција, одбиваат да преземат какви било активности за да ја повикаат на одговорност УНРВА.
Ако минатото е некаков показател за иднината, дури и оние кои зборуваа за ова, како Соединетите држави, на крајот, дури и тивко, ќе продолжат со целосното финансирање на УНВРА. Како дел од неговата политика која се обиде да ги повика Палестинците на одговорност за нивната поддршка на тероризмот и отфрлањето на мирот, поранешниот претседател Доналд Трамп ги прекина сите врски и финансирањето на УНРВА во 2018 година. За жал, меѓу првите акции кога Џо Бајден ја презеде функцијата во 2021 година, тој го смени тој потег и го врати финансирањето. Бајден и неговиот надворешнополитички тим се непоколебливи поддржувачи на Обединетите нации и на сето она што тие го прават, без оглед на фактот што тие долго време беа сливник на антисемитизам.
Дури и оние административни службеници кои беа најотворени во потврдувањето на правото на Израел на самоодбрана – како Џон Кирби, директорот за комуникации на Советот за национална безбедност, кој исто така го осуди Хамас и ја поддржа целта за негова елиминација – исто така ја бранеа УНРВА. Според Кирби, УНРВА прави „неверојатна работа“ спасувајќи животи. Неверојатно, тој дури и даде признание што сака да го истражи проблемот.
Причината за ова е што УНРВА се направи себеси незаменлива во бизнисот со грижата за Палестинците во Газа. Таа е, како што беше во последните 75 години, примарниот канал за помош на населението кое беше зависно од меѓународната заедница за сите услуги, вклучително и вработувањето. Како таква, таа може и се претставува пред светот како олицетворение на филантропијата, обезбедувајќи храна за огромен број луѓе на кои им е потребна.
Затоа секој напор да се истражат нејзините активности и да се казни за нејзините блиски врски со терористите секогаш е исфрлен од колосек со повикување на нејзините добри дела и идејата дека ако биде затворена, милиони ќе гладуваат.
Така, дури и кога УНРВА е фатена како на дело складира ракети кои треба да бидат истрелани кон Израел или дури и кога нејзиниот персонал активно учествува во најголемото масовно колење на Евреите од холокаустот, шансите дека нејзината матична организација или различните нации потрошиле милијарди од даночните обврзници на нивните граѓани долари за финансирање ќе направи нешто друго освен да го плесне по зглобот се занемарливи.
Единствената теоретска надеж за да има мир меѓу Израел и Палестинците мора да започне со укинување на институциите кои не само што обезбедуваат помош и вработување на терористите, туку имаат за цел уништување на единствената еврејска држава. УНВРА не смее само да се дефинансира. Мора да се укине.
Свет полн со бегалци
Кога УНРВА беше основана од Обединетите нации во 1949 година, маките на бегалците беа меѓу најгорливите проблеми во светот. До 60 милиони луѓе беа раселени во Европа за време и веднаш по Втората светска војна.
Тоа ги вклучуваше оние Евреи кои го преживеале холокаустот барајќи да одат во Израел или на Запад, како и милиони други. Меѓу нив имаше и етнички Германци кои беа исфрлени од своите домови низ цела Источна Европа, вклучувајќи ги и традиционално германските региони како Источна Прусија. Додека Европа се приспособи на новите граници во голема мера наметнати од барањата на Советскиот Сојуз, многу луѓе беа насилно иселени и им беше кажано да се преселат на места каде што нивната етничка припадност ќе биде добредојдена. Секој што даваше отпор не беше поддржан од меѓународната заедница. Тие беа насилно репресирани, затворани и заборавени.
Ниту Европа беше единствениот регион каде што имаше бегалска криза. Кога Велика Британија го напушти своето владеење со Индија, потконтинентот беше поделен на две посебни нации – главно, Хинду Индија и муслимански Пакистан. Со исцртувањето на тие линии на мапата се создадени 14 милиони луѓе кои се нашле на погрешната страна од новите граници и станале бегалци. Повеќе од 1 милион луѓе загинаа во етничкото и религиозното насилство таму, додека масовното население се обидуваше да најде нови домови.
Арапски и еврејски бегалци
Приближно во исто време со катастрофата предизвикана од поделбата на Индија, беше и бегалскиот проблем предизвикан од напуштањето на Британија од Палестина. Обединетите нации гласаа за поделба на Палестина на две држави: една за Евреите и една за Арапите, а Ерусалим како меѓународна енклава. Додека Евреите ја прифатија шемата за поделба, Арапите не. Водачите на палестинските Арапи – како пронацистичкиот муфтија на Ерусалим, Хаџ Амин Ал-Хусеини – објавија војна на Евреите. Соседните арапски нации ги поддржаа и ја нападнаа новородената држава Израел на нејзиниот прв ден од постоењето во мај 1948 година.
Арапската војна за уништување на Израел не само што не успеа; борбите доведоа до раселување на стотици илјади Арапи во поранешниот мандат. Мало малцинство беше принудено од Израелците за време на жестоки борби во некои области. Но, повеќето од нив заминаа од страв што ќе им се случи ако паднат под власта на Евреите (и со очекување дека ќе ја заземат целата земја штом Евреите ќе бидат „фрлени во морето“). Тоа беше главно производ на проекција бидејќи во многу случаи Евреите заробени од нивните непријатели беа масакрирани. Но, тоа беше и резултат на пропагандата од арапската страна во борбите во кои тие се обидоа да ги демонизираат своите непријатели и да ја зајакнат волјата за борба на палестинските Арапи.
Во истиот период кога околу 700.000 Арапи станаа бегалци, околу 800.000 Евреи или побегнаа или беа принудени да ги напуштат своите домови во арапскиот и муслиманскиот свет каде што живееле со векови.
Еврејските бегалци беа преселени во огромен филантропски проект финансиран од Евреи ширум светот. Повеќето од тие бегалци отидоа во Израел, каде што се соочија со тешкотии во тогашната многу сиромашна. Денес, нивните потомци сочинуваат околу половина од еврејското население и имаат огромен придонес за нејзината одбрана и процут како модерна држава. Други најдоа нови домови во САД и во други делови на светот.
За разлика од секое друго бегалско население, палестинските Арапи не беа преселени. Тие беа чувани во кампови низ Блискиот Исток со најголема концентрација во Газа, која беше контролирана од Египет од 1949 до 1967 година. Тие беа спречени да најдат нови домови во арапските и муслиманските земји, каде што го зборуваа јазикот и споделуваа заедничка култура. Ниту, пак, им беше овозможено да одат на друго место за да создадат нови животи.
Наместо тоа, тие беа чувани на место за да го чекаат денот кога ќе можат да „одат дома“ во нивните поранешни села во сегашен Израел. Нивните лидери и остатокот од арапскиот свет се спротивставија на нивното преселување, правејќи сѐ што можеа за да го спречат тоа.
А агенцијата која овозможи оваа политика да продолжи со генерации не беше никој друг туку УНРВА.
Важно е да се разбере дека во времето кога се појавија сите овие проблеми со бегалците, Обединетите нации создадоа две агенции за бегалци. Едниот, УНРВА, се занимава само со Палестинците. Другата, Високата комисија за бегалци на Обединетите нации (или УНХЦР) со одговорност за сите други бегалци во светот.
УНХЦР има свои недостатоци, но неговата работа е да им помогне на бегалците давајќи им не само итна помош за преживување на раселени од војни и други катастрофи, туку и помош за преселување на места каде што ќе биде безбедно за нив. Нивната цел е да се погрижат нивните проблеми да се решат и дека нивните деца ќе создадат нови животи наместо да продолжат да живеат во кампови.
Спротивно на тоа, УНВРА постои единствено за да се осигура дека палестинските бегалци никогаш нема да бидат преселени. Затоа речиси сите луѓе кои се нарекуваат палестински бегалци се потомци на луѓето кои побегнале од војната што арапскиот свет ја започна во 1948 година. Неколку генерации се родени во камповите, но, спротивно на начинот на кој се третираат другите популации, сите се со ист статус како оние првичните бегалци од 1948 година.
Од сите десетици милиони бегалци од 1940-тите, единствените чии потомци не се преселени се Палестинците. Хуманата и рационална политика ќе доведе до нивно апсорпција во другите популации. Но, тоа не е работа на УНВРА. Таа работи со крајната социјална држава во која генерациите се одржуваат зависни од милосрдието. Уште полошо од тоа, нејзините програми и политики ги поттикнуваат Палестинците да продолжат да веруваат дека еден ден Израел ќе престане да постои, а потоа ќе можат да се вратат таму каде што живееле нивните баби и прадедовци. Иако се преправа дека е хуманитарна сила, таа ги охрабрува Палестинците да го очекуваат денот кога ќе се постигне геноцидната цел на Хамас – масовното убиство на 7 милиони израелски Евреи.
Затоа, не е изненадување што УНРВА е преполна со поддржувачи на Хамас и што меѓу нејзиниот персонал има луѓе кои учествуваат во терористички злосторства. И дека голем дел од помошта што ја добива од светот оди за да му помогне на Хамас да продолжи да функционира.
Единствената дискусија што треба да се одржи е таа за нејзино укинување и замена со вистинска агенција за бегалци. На светот му треба таков што ќе може да им даде на Палестинците нови домови наместо да ги држи во беда чекајќи нов холокауст на Евреите за кој тие веруваат дека магично ќе ги реши нивните проблеми“, објави JNS.
