Ова можеби звучи чудно за луѓето кои живеат во други земји, но Шведска не им нуди луксуз или привилегии на своите политичари. Без официјални автомобили или приватни возачи, шведските министри и парламентарци патуваат во преполни автобуси и возови, исто како и граѓаните што ги претставуваат.
Без право на парламентарен имунитет, за нив може да се суди на суд како и секое друго лице. Без секретар на вратата, канцелариите на парламентарците се помали од 8 м2, пишува Бука Магазин.
„Јас сум тој што плаќа за политичарите“, вели Јоаким Холм, шведски државјанин. „И не гледам причина да им дадам луксузен живот“.
Политичарите кои се осмелуваат да трошат народни пари на такси, наместо да одат со воз, завршуваат на насловните страници на весниците. Дури и собранискиот спикер добива картичка за користење на јавен превоз.
Само премиерот има право на трајно користење на автомобилот и лично обезбедување.
Шведските парламентарци живеат во мали станови во главниот град, каде што ја перат и пеглаат сопствена облека во просторијата за перење. Ова може да изгледа скромно за вакви истакнати луѓе, но всушност е многу подобро отколку што беше порано. До крајот на 1980-тите, сите парламентарци спиеја на каучот во нивните канцеларии.
Никој не заработува голема плата во јавниот живот: платата за членовите на Риксдаг (парламентот) е приближно двојно поголема од платата на наставник во основно училиште.
На општинско ниво, секоја желба за вработување во политиката може да се толкува како случај што бара психолошка проценка: затоа што шведските општински службеници, ниту заработуваат плата, ниту имаат право на канцеларија, а работат доброволно од дома.
Во Шведска е неразумно политичарите да се почитуваат како повисока каста, составена од дами и господа кои се пославни од просечниот граѓанин и затоа го заслужуваат божественото право на бенефиции и на привилегии.
Тоа е нација што ги третира своите владини претставници и политичките претставници како обични граѓани. Општество што ја укина употребата на формални заменки во 1960-тите и каде сите се нарекуваат „ти“. Затоа што, според шведскиот систем на вредности, никој не е над сите други.
Може да се биде сведок како шведски министер за надворешни работи или премиер туркаат количка во супермаркет во Стокхолм. Или, како градоначалникот на Стокхолм, стои во ред на автобуската станица. Или, како претседателот на парламентот седи во метрото.
Без големи социјални нееднаквости, Шведска е несомнено побезбедна и помалку насилна земја, каде политичарите и граѓаните обично не мора да патуваат со непробојни автомобили. Но, уште поважно, ова е општество кое избира политичари кои треба да бидат во контакт со секојдневните проблеми на граѓаните. На политичарите не им е дозволено да ги ставаат своите лични интереси пред генералните, во општество кое покажува дека политичката моќ може да се оствари во границите на пристојност.
Во правосудниот систем, логиката е иста: нема судии кои имаат право на службени возила, секретари или привилегии.
Оние што се на власт се одговорни и сите информации мора да бидат достапни за јавноста: шведската отвореност се рефлектира во чиста транспарентност на политичката моќ, што се следи преку најстариот закон за транспарентност во светот. Во 1766 година, пристапот до јавноста до официјалните владини документи стана уставно право за сите граѓани, содржано во одделно поглавје од Законот за слобода на медиуми во Шведска.
Во Шведска е можно да се следи трошењето на министрите, претставниците и судиите во секое време; прочитајте ја апликацијата на Премиерот за данок на добивка; проверете ги трошоците на Националната полициска комесарка или началникот на командантот на вооружените сили; следете како јавните агенции трошат даноци; и процедурите, предлозите и официјалните одлуки донесени од властите на кое било ниво на владата.
Еден од најзначајните политички скандали во земјата се случи во 1990-тите. Вицепремиерот Мона Сахлин купила чоколадо, пелени и некои други лични предмети со државна кредитна картичка и скапо платила за тоа: изгубила работа. Скандалот се појави во аналите на шведската политика како случајот Тоблероне.
За нешто повеќе од 100 години, Шведска се претвори од сиромашно земјоделско општество во една од најбогатите, најсоцијално праведните и најмалку корумпираните земји во светот, каде никој не е над другите.