-Саудискиот престолонаследник Мохамед бин Салман ја потврди посветеноста на неговата земја на договорот ОПЕК + со Русија.
-Кралството не направи потег да донесе дополнителна сурова нафта на пазарот и покрај тековниот скок на цените на суровата нафта.
-Од 2017 година, Русија и Саудиска Арабија потпишаа низа договори од висок профил за енергетика кои го оддалечија Кралството од сферата на влијание на САД.
Престолонаследникот на Саудиска Арабија, принцот Мохамед бин Салман (МбС) минатата недела ја повтори „посветеноста на договорот „ОПЕК +“ на неговата земја – работејќи заедно со другиот клучен партнер на договорот, Русија – и покрај тековната руска инвазија на Украина. МБС се обиде да го објасни ова вонредно повторно потврдување на сојузот на неговата земја со Русија во однос на „заинтересираноста на кралството за стабилноста и рамнотежата на нафтените пазари“. Сепак, оваа идеја беше брзо поткопана со најавата дека тековниот скромен пораст од 400.000 барели дневно (bpd) на колективното производство, забележан во текот на изминатите неколку месеци, ќе продолжи, и покрај економската штета што им е нанесена на многу развиени економии од сегашната високи цени на нафтата и на гасот. Во реалноста, она што го подвлече коментарот на МБС беше широката стратешка политичка и економска промена што ја виде Саудиска Арабија од крајот на војната за цената на нафтата 2014-2016 година, далеку од сферата на влијание на САД и кон онаа на Кина и Русија, пишува Симон Воткинс за Oilprice.com.
Катализаторот за оваа сеизмичка промена во геополитичките сојузи беше неуспехот на војната за цената на нафтата 2014-2016 година, која беше започната со специфична намера од Саудиска Арабија да го уништи – или барем сериозно да ги оневозможи што е можно повеќе години – САД. Тогашниот сектор на нафта од шкрилци, како што е длабински анализиран во мојата нова книга за глобалните пазари на нафта. На Саудијците во тој момент им беше очигледно – и навистина на САД – дека неконтролираното производство на нафта со пониска фиксна цена во се поголеми количини ќе значи постепено, но екстремно намалување на моќта на Саудиска Арабија во светот и како клучен играч, на Блискиот Исток, имајќи предвид дека единствената вистинска основа на моќта се нејзините резерви на нафта. Тоа исто така би значело дека САД би биле помалку склони да ја поддржат Саудиска Арабија за сите прашања, без оглед на тоа колку тие би можеле да бидат генерално непријатни. Накратко, Саудијците немаа вистински избор освен да се обидат да го преземат американскиот сектор од шкрилци, а тоа го сторија, и изгубија и тие – и секој од неговите браќа, ОПЕК – плати ужасна економска цена, влошена со цената на нафтата во 2020 година. Војна.
Непосредно по војната за цената на нафтата 2014-2016 година не беше само тоа што Саудиска Арабија ја уништи сопствената економија и економијата на другите земји-членки на ОПЕК во наредните години, туку, уште поважно од геополитичка перспектива, го загуби кредибилитетот како де факто лидер на ОПЕК и дека ОПЕК го изгубил својот кредибилитет како неукротимна сила на светските пазари на нафта. Ова значеше дека изјавите на ОПЕК за идните нивоа на понуда и побарувачка на нафта – а со тоа и за цените – изгубија голем дел од нивната моќ да ги придвижат пазарите сами по себе, и дека нивните зделки за заедничко производство беа намалени во ефективноста. На крајот на 2016 година, тогаш, и целосно знаејќи ги огромните економски и геополитички можности што и беа достапни со тоа што стана главен учесник во матрицата понуда/побарувачка/цена на сурова нафта, Русија се согласи да го поддржи договорот за намалување на производството на ОПЕК во она што требаше да се нарече од тогашниот „ОПЕК+“, иако на свој уникатен самопослужбен и безмилосен начин, како што се покажа подоцна, и како што е исто така целосно разгледано во мојата нова книга за глобалните пазари на нафта.
Оттогаш, Русија ја користи својата позиција како најважен играч во алијансата ОПЕК+ за да го направи она што го прави најдобро: да предизвика џебови на хаос во кои може да проектира свои решенија и на тој начин да ја прошири својата моќ. Во случајот на Блискиот Исток пошироко, оваа стратегија камен-темелник е применета во речиси сите земји на шиитската полумесечина – иако најочигледно неодамна во Иран, Ирак и Сирија – но исто така систематски ги намалува каментемелниците на долгогодишниот сојуз на САД и Саудиска Арабија. Како што е нагласено и во мојата последна книга, основата за овој однос беше договорена на состанокот на 14 февруари 1945 година помеѓу тогашниот претседател на САД, Френклин Д. Рузвелт и саудискиот крал во тоа време, Абдулазиз. Договорот беше следниов: САД ќе ги добиваат сите резерви на нафта што им се потребни се додека Саудиска има нафта, во замена за што САД ќе ја гарантираат безбедноста и на владејачкиот Дом на Сауди и, напротив, на Саудиска Арабија. Сепак, до крајот на војната за цената на нафтата 2014-2016, договорот беше променет за да го одрази растечкото нетрпение на САД кон обидите на Саудиска Арабија да го попречи развојот на својот сектор за нафта од шкрилци. САД рекоа дека сепак ќе ја зачуваат безбедноста на Саудиска Арабија и нејзиното владејачко семејство, но додадоа предупредување дека тоа ќе продолжи само под услов Саудиска Арабија да не се обиде да се меша во растот и просперитетот на американскиот сектор за нафта од шкрилци. За Саудиска Арабија, со оглед на УС растечкиот сектор за нафта од шкрилци, ова беше еквивалент на некој да биде залепен на пруга во тунел за воз и да биде принуден да гледа како возот немилосрдно се движи кон нив.
По катастрофалната војна за цената на нафтата 2014-2016 година, тогаш, во октомври 2017 година рускиот претседател Владимир Путин го покани кралот на Саудиска Арабија Салман бин Абдулазиз ал-Сауд во Москва – прва посета на главниот град на Русија направена од актуелниот саудиски монарх. Тоа беше, исто така, најголемата странска делегација досега во Москва, а присуството на кралот Салман – со оглед на тоа што тој вообичаено не посетува такви посети – покажа колку е значајно гледиштето на Саудиска на својот однос со Русија од тој момент. На овој состанок и на многуте состаноци на маргините меѓу официјалните претставници на двете земји во кои се работи вистинскиот бизнис, беа договорени конкретни зделки во вредност од 3 милијарди американски долари во широк опсег на области, не само во нафтениот сектор. Рускиот министер за енергетика, Александар Новак, во тоа време истакна дека рускиот производител на гас „Новатек“ разговарал со саудиските инвеститори да учествуваат во неговиот проект „Арктик ЛНГ-2“, како продолжение на неговата фабрика од 27 милијарди американски долари на полуостровот Јамал. Исто така, беше договорено суверениот богат фонд на Саудиска Арабија, Фондот за јавни инвестиции (ПИФ), да основа фонд од 1 милијарда американски долари заедно со рускиот суверен богат фонд, Рускиот фонд за директни инвестиции (РДИФ), кој ќе инвестира во руски технолошки компании. Во истиот правец, руските државни компании за јаглеводороди Роснефт и Гаспром стапија во разговори со нивниот колега, Саудиска Арамко, за спроведување на координирани операции за трговија со нафта и гас и за формирање заеднички истражувачки и технолошки центар. Иако сето ова беше лошо од перспектива на Вашингтон, уште полоши беа две пошироки политички и воени случувања. Едно од нив беше тоа што Саудиска Арабија се повлече од барањето сирискиот претседател Башар ал-Асад да биде сменет од власт. Другото, а можеби и повредно, беше тоа што Саудиска Арабија потпиша меморандум за разбирање за купување од Русија на нејзиниот систем за воздушна одбрана С-400.
До моментот кога дојде посетата на самиот МБС на Москва во 2019 година, Русија беше во уште посилна позиција. Прво, финансиите на Саудиска Арабија сè уште значително се влошуваа, имајќи предвид дека нејзината тогашна цена од 84 американски долари за барел буџетски брент сè уште беше повисока од цената на самото место на нафтата. Покрај тоа, секој обид да се помести цената на нафтата беше ефикасно прекинат со твитот на американскиот претседател Доналд Трамп дека: „Тој [саудискиот крал Салман] нема да издржи на власт две недели без поддршката на американската војска“. Второ, безбедносната ранливост на Саудиска Арабија се покажа со ракетните напади на 14 септември 2019 година од страна на Хутите поддржани од Иран врз две од клучните нафтени постројки на Кралството – масивниот капацитет за преработка на нафта Абкаик и нафтеното поле Кураис. На состаноците во октомври 2019 година, предводени од МБС и Путин, беа објавени голем број дополнителни договори. На пример, RDIF, Saudi Aramco и PIF на Саудиска Арабија се согласија заеднички да купат 30,76 отсто од акциите во руската компанија за услуги на нафтените полиња, Новомет, од Роснано, што ја означува првата заедничка инвестиција на трите ентитети преку платформата за енергетски инвестиции што ја формираа во 2017 година. Арамко, исто така, потпиша договори за опрема и хемиски набавки со Angara Service, Chelpipe, Galen, Integra, NKT, Technovek, TMK и Intratool. RDIF и руската приватна инвестициска групација ESN се договорија со саудискиот гигант за печеми, SABIC, дека заеднички ќе инвестираат во дизајнирање, изградба и работа на фабрика за метанол во рускиот регион Амур на Далечниот Исток. Според тогашните најави, RDIF и PIF исто така размислувале за инвестиција од 300 милиони американски долари во NefteTransService, еден од најголемите руски оператори на железнички возен парк. Додадено на сето ова беше создавањето на Економскиот комитет Русија-Саудиски економски комитет кој ќе ги идентификува и развива економските и трговските врски, како и инвестициите меѓу Русија и Саудиска Арабија во сите сектори, копретседавач од главниот извршен директор на RDIF, Кирил Дмитриев.
