Во денешна Русија, приказните велат дека има 45 забранети градови кои се обезбедени однадвор и одвнатре од страна на армијата, а влезот е дозволен само со посебна дозвола. Според некои проценки, 1.300.000 жители живеат и работат во овие градови, но и се грижат за воспитување на децата.
На почетокот на 21 век, најстрого чуваната советска тајна беше откриена на руската и светската јавност со децении: имиња на градови, институти, научноистражувачки центри, лаборатории и полигони за обука каде што развиле, проучувале и произведувале смртоносни хемиски и биолошко оружје. Имињата на градовите како што се: Загорска (комплекс за производство на вирусно оружје), Киров (прва советска фабрика за производство на антракс), Степеногорск (научна експериментална и производствена база на смртоносен антракс), Свердловск (фабрика за антракс), Ленинград (за ултрачиста биолошка употреба, кој ја проучуваше адаптацијата на крстосувачките ракети за ртење), Оболенск (Центар за проучување на применета микробиологија), островот Возорџение (најголемиот полигон за биолошко тестирање на отворено), Вектор (Сибирски институт, најголема и најсофистицирана фабрика за производство на вируси како биолошко оружје), Биопрепарат (компанија што ги обедини сите биолошки институти), како и други чиј список е многу долг.
Традицијата на забранети градови продолжи и по распадот на Советскиот Сојуз, каде има 45 такви градови, кои се обезбедуваат надворешно и внатрешно од војската и во кои живеат, работат и се школуваат 1.300.000 жители, или се занимаваат со научна или производствена работа, поврзани со многу чувствителни безбедносни работи и технологии.
Еден од таквите градови е Озерск на јужниот дел на Урал, каде се прават радиоактивни изотопи и се преработува нуклеарно гориво од Русија и остатокот од светот. Денес, покрај примарната цел за обработка на нуклеарно гориво, оваа компанија и градот играат важна улога и во медицинското производство на ретки нуклеарни изотопи, а технологијата се извезува на дури 40 земји низ целиот свет.
Меѓу забранетите градови е и Северноморск, град на брегот на заливот Кола во Баренцовото Море. Самиот град се наоѓа на Арктичкиот круг и е седиште на Северната флота на Руската морнарица, каде што покрај површинските пловни објекти, има и напаѓачки и стратешки нуклеарни подморници кои работат во Атлантикот и во зоната на вечниот мраз на Арктикот.
Во забранетите градови се и Мирни, Заменск, Саров и Власиха, кои се исклучиво воени објекти под строга контрола.
Градот Мирна се наоѓа на патот кон Белото Море во областа Аргангелск. Постои и лансирна рампа за лансирање вселенски ракети и космодромот Плесецк, од кои ексклузивно се лансираат навигациски сателити. Исто така покрај ова место е и полигонот Капустин Јар, изграден во 1946 година каде се тестираа советски балистички ракети со нуклеарни боеви глави, а од 1962 година се користи како помал космодром за лансирање разузнавачки сателити со лесни возила за лансирање.
Градот Саров во регионот на Нижни Новгород има статус на забранет град бидејќи има нуклеарен центар и руски научно-истражувачки центар за експериментална физика. За него се вели дека произведува атомски боеви глави. Се проценува дека во него живеат и работат 18.000 експерти од физичари, математичари, инженери, програмери кои исклучиво се занимаваат со работа на рускиот нуклеарен арсенал.
Меѓу забранетите градови е и градот Власиха недалеку од Москва. Во него се наоѓа седиштето на ракетните единици и централната команда на копнените сили на руската армија.
Сите овие градови се сметаат за центри кои се обележани како стратешки важни објекти во кои руските нуклеарни, ракетни и вселенски способности се развиваат, произведуваат и тестираат, поради што руската јавност има ограничен пристап и влезот е можен само со посебна дозвола.
