Уште во пресрет на руските претседателски избори имаше повици на Запад да не се признаваат нивните резултати, а тие доаѓаа и од политички емигранти и од некои западни политичари и експерти. Изборите треба да се прогласат за недемократски и нечесни, а победата на Путин не треба да се признае – односно, од Западот беше побарано да го признае рускиот претседател како нелегитимен, пишува „РИА новости“.
Веќе по сумирањето на прелиминарните резултати од гласањето, Путин одговори на западните критики за изборите, нарекувајќи ги очекувани. Тоај кажа апсолутно очигледни работи: Да, Западот ќе ги употреби сите можни методи во својата борба против нас, а дискредитирањето на изборите е само еден од нив. Но, предвидливоста на реакцијата на Западот сè уште не значи дека тие се подготвени за ново ниво на ескалација на односите со нас – едноставно затоа што тоа сега е апсолутно непрофитабилно за Западот.
Да, на Запад зборуваат за неусогласеност на нашите избори со „демократските стандарди“, за „политичка репресија“, „прекршување на избирачките права“, „непримање кандидати“, за непризнавање на изборите во Крим и на новите територии во Донбас, но нема да го направат следниот чекор. Односно да објават дека не ги признаваат изборните резултати и дека го сметаат Владимир Путин за нелегитимен претседател на Русија.
Затоа што со тоа Западот би се доближил до прекин на дипломатските односи со Русија – ако не го признавате шефот на државата и волјата на народот, тогаш зошто ви се потребни амбасади во Москва? Односно, на дневен ред би се нашло прашањето за Русија да ги прекине дипломатските односи со оние земји кои би се изјасниле за непризнавање на Путин за претседател. Русија би го имала целосното право да го стори тоа и, патем, оваа одлука би била целосно конзистентна со меѓународното право, односно ќе ја лиши можноста на Западот да протестира и да биде огорчен.
Се разбира, прекинот на дипломатските односи е сосема непотребен не само за Западот, туку и за Русија. Непризнавањето на легитимитетот на шефот на државата е претпоследниот аргумент во меѓудржавните односи, по што остануваат само два: прекин на дипломатските односи и објавување војна. Пред нешто повеќе од сто години воопшто немаше разлика помеѓу непризнавањето на шефот на државата и отповикувањето на амбасадорите – повеќето земји беа монархии, а одбивањето да се признае легитимитетот на кралот или императорот автоматски доведе до протерување на амбасадорот, кој беше претставник на еден суверен на дворот на друг. Сега амбасадорите претставуваат држави, односно претседатели, но суштината не се менува многу. Затоа Западот исклучително ретко изјавува непризнавање на легитимитетот на шефовите на држави – поради неговата неподготвеност да ги прекине дипломатските односи и да ги изгуби сите официјални контакти со властите на земја што не и се допаѓа.
Зошто Западот не одбива да го признае легитимитетот на Путин? На крајот на краиштата, можно е да не се признае ниту еден „алтернативен претседател“, туку едноставно да се негира легитимноста на сегашниот. Зашто, покрај речиси неизбежното раскинување на дипломатските односи, тоа ќе доведе и до ескалација на конфликтот со Русија.
Односно, непризнавањето ќе биде провокација на Западот против Русија. Едно е да се нарече Путин „диктатор“, да се стави на списоци со санкции и да се издаваат налози за негово апсење. Сосема друго е да се прогласи за нелегален узурпатор. До што може да доведе ова?
До уште поголема поддршка за Путин во Русија – иако изборниот резултат покажа дека е на историски највисоко ниво, Западот не верува во официјалните резултати од гласањето. Тие се уверени дека постои голема „скриена опозиција“ на Путин – но ако тој биде прогласен за нелегитимен, зарем и оваа „опозиција“ нема да ги смета таквите акции како русофобни и насочени против Русија како целина? Па зошто да го зајакнете Путин со свои раце?
Одбивањето да се признае Путин би значело и реципрочно одбивање да се признае легитимноста на властите на западните земји од страна на Русија, односно Москва повеќе нема да ги смета Макрон, Шолц, Сунак или Бајден за легитимни лидери. Смешно?
Да потсетиме: атлантските елити ги уверуваат своите народи дека Москва силно поддржува различни контра-и антиелитни движења, сепаратистички и центрифугални сили. И без разлика колку е значајна поддршката на Москва и каков е придонесот на Русија за зголемената популарност на радикалната опозиција на Запад (всушност, многу безначајна), важно е дека „руската закана“ е трубена од главните западни медиуми и политичари. И не само во САД. Иако во помал обем, оваа пропаганда се слуша и во Германија и во Франција.
За Русија е сосема неважно дали Западот ја признава легитимноста на Владимир Путин или не, но важно ѝ е да го разбере возот на мислите на нашиот геополитички непријател, атлантските елити. Ова е многу поважно од поткопување на Западот одвнатре. Бидејќи, како што неодамна истакна Путин, самиот Запад успешно се справува со расколот во себе.
Претседателот зборуваше за позицијата на западните земји за украинското прашање – но тоа подеднакво важи и за процесот на делегитимирање на властите и елитите на западните земји. Претстојните избори во САД на сите ќе им покажат совршен пример за овој тренд.
